Brein Sport

MDA zit er op. Na twee maanden hard werk en dolle pret moet ik nu aan de studie. Maar laat ik eerst nog even een kort overzicht geven van mijn dagen bij MDA.

Mijn dagen zagen er over het algemeen zo uit:
Ik werd, wakker at wat, ging naar mijn dienst. Daar bleef ik 8 uur met een gemiddelde van 5 patiënten per nacht en 6 per dag. Ongeveer 88% (ok, kijk het is verbeterd!!!) van de patiënten heeft niets maar wil uit alle macht naar het ziekenhuis, ongeveer 8% kan elk moment de geest geven maar wil koste wat kost thuis blijven. De rest zit ergens tussen die twee extremen in. Na de dienst ging ik naar huis at weer wat, luisterde muziek, las wat, nam even de dag door met de rest en ging naar bed. In het weekend waren er wilde feesten waar ik het liefst zo ver mogelijk vandaan bleef. Ik heb het niet zo op mensen die controle verliezen over hun acties. Of pretenderen die controle te verliezen. Shabat echter was meestal heel gezellig. Iedereen samen en lekker eten en zo. Heerlijk waren die dagen.

Na twee maanden heb ik behoorlijk wat actie gehad. De hoogte punten van actie waren voor mij bijvoorbeeld die keer dat mijn ambulance werd gevraagd om stand-by te staan bij een politie inval. Het arrestatieteam moest een inval doen bij een man met psychiatrische problemen die de elektriciteit had afgesloten voor zijn hele blok en zich vervolgens met (hoe absurd) en musket had verschanst in zijn huis. Er werden geen schoten gelost maar de politie moest wel peperspray gebruiken. In nu komt het mooie. Het was al de hele week windstil maar op het moment dat de politie de spray gebruikt komt er een windvlaag die het goedje recht in zijn ogen blaast.

Op die zelfde dag hadden we nog 5 kritieke patiënten, 2 met een beroerte, 1 met inwendige bloeding in de schedel doordat ze uitgegleden was 1 verkeersongeluk en 1 jonge dame die er zo van overtuigd was dat ze een hartaanval had dat ze alle symptomen vertoonde hoewel ze niet een van de tekenen had.

Op mijn laatste dienst heb ik een verkeersongeluk zien gebeuren. Terwijl wij aan de kant van de snelweg bezig waren een patiënt te behandelen knalde achter ons een auto met 120 op een motor. Wonder boven wonder was de bestuurder van de motor afgezien van een gebroken been en een paar schrammen ongedeerd (we waren bang voor interne bloeding maar later vertelde de artsen ons dat er niets aan de hand was met hem behalve zijn gebroken been).

En ineens waren er twee maanden voorbij en zit ik hier in Ramat Efal. Dat wil zeggen ik woon in Ramat Efal en ga naar de universiteit in Bar Ilan. Ik heb 12 klok-uren per week Ivrit (elke ochtend 3 behalve op dinsdag), verder volg ik wiskunde (na 1 les besloot ik om niet het hoogste niveau te doen maar eerst 1 lager te beginnen), Israëlische buitenlandse politiek (we bestuderen alle oorlogen vanaf de eerste Aliya), Psychologie, Filosofie/Geschiedenis, Natuurkunde en Biologie.

Ik heb nog maar een paar dagen erop zitten hier maar ik kan nu al zeggen dat het hier fantastisch is. Ik voel me perfect thuis tussen de mensen hier. Iedereen is vriendelijk en opgewekt. Er word poker gespeeld en kampvuren worden opgestoken. Mensen pakken hun gitaar op en gaan bij het kampvuur zitten jammen. Er is volop leven, Tel-Aviv is 10 minuten per bus. En toch heerst er hier genoeg rust en stilte om mij te kunnen concentreren op mijn huiswerk (en dat hebben we in overvloed).

Wel, dat is het wel zo ongeveer voor vandaag. Tot snel, iedereen.

P.S. Oh ja wat ik vergat te zeggen ik heb eindelijk goed internet en niet zoals in Holon alleen op het MDA station of aan de andere kant van de campus. Ik heb 24 uur per dag snel internet op mijn kamer.